Yorulmanın da zevkli bir yanı var...

Yorulmanın da zevkli bir yanı var. Mesela, ayaklarımın sızısına aldırmadan hiç bilmediğim yeni bi sokağı daha keşfederken, zamana ve mekana aldırış etmeden, nereye varacağımı bilmeden saatlerce yürüdüğüm bu yoldaki yorgunluğum gibi. Siz hiç yorulurken dinlendiğiniz anların olduğunu hissettiniz mi? Tıpkı şu an hissettiğim gibi. Belki bir resim yaparken, bir yazı yazarken, ya da bir ağaç dikerken. Belki de inandığınız dava uğruna yollara düşerken... 

Yorulmanın da mutlaka zevkli bir yanı var. Mesele ruhuna iyi gelen o yorgunluğu bulmakta ve ne pahasına olursa olsun onun peşinden gitmekte. Anlamak istemeyenler olabilir. Biliyorum... Çok kez anlaşılmadım. Sen yine de pes etme! İnandığın yolda önüne çıkan taşları ayıklamak da bu işin bir parçası. İşte şimdi yürüyorum hiç soluklanmadan. Bedenim yoruldukça ruhum dinleniyor.

Beton yığınlarının arasından gün batımını izleyebilmek için güzel bir yer arıyorum kendime. Yetişmeye çalışıyorum koşar adımlarla. Yakalamak istiyorum güneşi. Sığınmak istiyorum kızıl güzelliğine. Yürüdükçe şehrin gürültüsü azalıyor. Durup kalıyorum öylece. Bundan sonrası tedirgin ediyor beni. Etraftakilerin azalmasıyla saatlerdir içimde bastırmaya çalıştığım o ses yükseliyor yeniden. İlerleyemiyorum. Yan tarafımdaki bank iyidir diyorum. Ne seslerden uzak ne de günbatımından mahrum. Oraya yerleşiyorum. Daha sonra batan güneşin ardından, karanlığın yavaş yavaş şehri kucaklamasını izliyorum.

Yorulmanın da mutlaka zevkli bir yanı var. Fakat sana dayatılandan söz etmiyorum. Hayır! Kendi seçtiğin yorgunluğundan bahsediyorum. Hani o amacının kimseyi memnun etmek olmadığı... Belki hayallerine koşarken dolu dizgin, belki bir düşkünün eli ayağı, bir dilsizin sesi, hatta hiç tanımadığın bir çocuğun yüzündeki tebessümün sebebi olurken. Ya da bir doğruyu savunurken yorulmak ne güzeldir. Şimdi sokak lambalarının aydınlattığı şehrin ortasında, ardı ardına çalan sevdiğim parçaları dinlerken tüm bunları düşünmek de çok güzel...